روایت دانش آموزان مدرسه روستای موغان،
روزی که دیوارهای مدرسه را خودمان ساختیم
دانش آموزان مدرسه شهید خزایی روستای موغان فریدن هم به«#پویش_من_هم_مدرسه_ میسازم» پیوستند.
روزی که دیوارهای مدرسه را خودمان ساختیم
دانش آموزان مدرسه شهید خزایی روستای موغان فریدن هم به«#پویش_من_هم_مدرسه_ میسازم» پیوستند.
به گزارش روابط عمومی اداره کل نوسازی مدارس استان اصفهان، صبح مرداد، هوا هنوز خنک بود که گروهی از دانش آموزان مدرسه شهید خزایی موغان، پشت در پروژه ساخت مدرسه شان جمع شده بودند. چهره هایشان پر از اشتیاق بود؛ انگار نه انگار که امروز روز تعطیل است. قرار بود کار بزرگی انجام دهند: امروز نه فقط دانش آموز که معماران کوچک مدرسه خود باشند.
پیمانکار پروژه ابتدا کمی تردید داشت: "مطمئنید می تونید؟ اینجا پر از گرد و خاکه!" اما نگاه مصمم بچه ها جوابش را داد. علی، قدبلندترین کلاس نهم، اولین کسی بود که بیل را برداشت و گفت: "ما همیشه پشت نیمکت، مصرف کننده بودیم. امروز می خواهیم سازنده باشیم."
ساعت به ساعت گذشت. گروهی آجرها را رد می کردند، عده ای فرغون را جابه جا می کردند، عده ای با سبدی از میوه آمده بودند تا کارگرها گلویی تازه کنند و چند نفر دیگر مشغول کمک به استاد بنا بودند. حسین که حالا کمی خاکی شده بود، با خنده گفت: "فکر نمی کردم روزی بخواهیم کلاس هایمان را خودمان بسازیم! اما حالا می فهمم که چرا معلم ها همیشه می گویند مدرسه خانه دوم ماست."
ناظر پروژه که شاهد این صحنه ها بود، برای لحظه ای ایستاد و به آنها نگاه کرد. بعد آرام گفت: "۳۰ سال است که ساختمان می سازم، اما امروز اولین بار است که می بینم کسانی که قرار است پشت این میزها بنشینند، خودشان دارند دیوارها را بالا می برند."
غروب که شد، خستگی در چهره بچه ها بود، اما رضایتی عمیق تر. مدرسه شان دیگر برایشان فقط یک ساختمان نبود؛ هر آجرش را با دست های خودشان گذاشته بودند، هر دیوارش خاطره ای شده بود. فردا وقتی سر کلاس می نشستند، می توانستند با افتخار بگویند: "این آجر را من گذاشتم، این قسمت را ما ساختیم."
و اینگونه، مدرسه شهید خزایی موغان، نه فقط با سیمان و آجر، که با عشق و مسئولیت پذیری دانش آموزانش ساخته شد. همان ها که حالا می دانستند آینده نه چیزی است که به آنها داده شود، بلکه چیزی است که باید خودشان بسازند...
ساعت به ساعت گذشت. گروهی آجرها را رد می کردند، عده ای فرغون را جابه جا می کردند، عده ای با سبدی از میوه آمده بودند تا کارگرها گلویی تازه کنند و چند نفر دیگر مشغول کمک به استاد بنا بودند. حسین که حالا کمی خاکی شده بود، با خنده گفت: "فکر نمی کردم روزی بخواهیم کلاس هایمان را خودمان بسازیم! اما حالا می فهمم که چرا معلم ها همیشه می گویند مدرسه خانه دوم ماست."
ناظر پروژه که شاهد این صحنه ها بود، برای لحظه ای ایستاد و به آنها نگاه کرد. بعد آرام گفت: "۳۰ سال است که ساختمان می سازم، اما امروز اولین بار است که می بینم کسانی که قرار است پشت این میزها بنشینند، خودشان دارند دیوارها را بالا می برند."
غروب که شد، خستگی در چهره بچه ها بود، اما رضایتی عمیق تر. مدرسه شان دیگر برایشان فقط یک ساختمان نبود؛ هر آجرش را با دست های خودشان گذاشته بودند، هر دیوارش خاطره ای شده بود. فردا وقتی سر کلاس می نشستند، می توانستند با افتخار بگویند: "این آجر را من گذاشتم، این قسمت را ما ساختیم."
و اینگونه، مدرسه شهید خزایی موغان، نه فقط با سیمان و آجر، که با عشق و مسئولیت پذیری دانش آموزانش ساخته شد. همان ها که حالا می دانستند آینده نه چیزی است که به آنها داده شود، بلکه چیزی است که باید خودشان بسازند...
تالار گفتگو